Dit werk verbeeldt een man die doodt en een vrouw die een kind beschermt
met haar eigen lichaam.
Het beeld is geïnspireerd op moordpartijen gepleegd tijdens
WOII, maar bevat een actualiteitswaarde in verband met terreur en
machtsmisbruik in al zijn aspecten ongeacht plaats en tijd. Met dit werk refereer ik niet naar een plaats noch
een specifiek moment in tijd, het is eerder een Unheimlich gevoel dat ik heb
gekneed. Je kan dit werk dus ook zien als een “herdenkingssteen" aan kinderen en vrouwen; slachtoffers van alle oorlogen.
De figuren zijn naïef gevormd. Ik heb geen poging ondernomen om natuurgetrouwe
kleuren te zoeken; maar verkoos met diverse witte tinten een choquerende
gebeurtenis een universeel karakter te geven.
Dit beeld heeft weken enkel in mijn hoofd bestaan. Eenmaal gestart, heeft het nog een maand geduurd voor ik de eerste lagen glazuur heb aangebracht. In tussentijd was de klei niet meer te vervormen. Het was wegschrapen en schuren, eerder beeldhouwen dan boetseren.
Het is geen harmonisch beeld van man, vrouw en kind, maar eerder een beeld van mensen wanneer het laagje beschaving verdwenen is. We vallen terug op onze “default” instelling: vernietigen wat ons stoort versus beschermen ten koste van alles, en dat onder het oog van toeschouwers.
